kita perlu berubah-ini urusan kerja bukan urusan peribadi

saya sudah bercuti!!!seronoknye.ketika sy masih berkira-kira apakah plan cuti sy kali ini,sedar tak sedar sy sudah meninggalkan warwick dan merantau ke tempat lain.sy kasihan melihat diri sy yg terpaksa menagih kasih syg dr tempat lain.namun,ke mana saja sy pergi,keadaannnya masih sama.seolah-olah sy tidak diperlukan di mana-mana.tempat yg sy paling terasa sy benar2 dihargai adalah ketika sy berkunjung ke manchester suatu ketika dahulu.dan dia adalah host terbaik selama sy di uk ini.mungkin kami satu sekolah dahulu,maka dia melayan sy dgn cara sy plg sennagi.kini kunjungan sy ke mana2 kerana tugas.jika bukan kerana tugas, sy enggan melawat ke mana-mana.sy bimbang kehadiran sy hanya menyusahkan kehidupan org sehari-hari.sy tidak mahu bergelar tetamu yg tidak diundang.kebykan tempat yg sy lawati,sy akan sendiri ke sana.tiada yg menjemput dan tiada yg menghantar.kerana tugas,sy tak kisah.kekadang ingin sy rasakan pengalaman di m'cr sekali lagi.seronok melihat tuan rumah benar2 melayan sy.pertama2 tempat yg sy berkunjung ke warwick adalah nightmare bg sy.sy juga x tahu kenapa sy berkunjung ke rumah itu sedgkan sy mmg x kenal mereka.dan tambahan pula mereka bukanlah bertujuan mengajak sy ke sana.begitu kekok dan tidak selesa.ingin pulang ketika melihat wajah2 tuan rumah, sy dah tahu sy tidak patut ke situ. dan sy benar2 tidak mahu ke mana2 jika tidak diundang.mungkin prasangka buruk sy atau perasaan sensitif sy yg berlebih-lebihan menyebabkan sy berada ketidaksenangan mereka menerima sy menjadi tetamu. sy juga bukanlah host yg baik.tetap sy ade rakan2 yg menjadikan kelemahan sy itu tercover. mereka adalah penyambut tetamu yg terbaik.masak mkn yg sedap.melayan tetamu dgn penuh perhatian.terima kasih flatmates ku.huhu.syg u all! ingin sy melepak di taman-taman sambil memerhatkan itik2 dan melukis. atau menulis lagu(sy x pernah cuba).namun,sy tiada masa utk itu.sy terlalu sibuk dgn academik dan tugas yg tak putus2 dtg.tika sy merasa lelah,hanya Allah yg ada utk sy mengadu.tiada siapa lagi faham penderitaan sy.mereka dikurniakan Allah dgn sifat yg kurg perasaan,maka mereka tidak mudah melatah or terusik dgn benda remeh-temeh ini.perkara yg remeh bg mereka adalah berat bg sy.tidak tahu sampai bila sy boleh bertahan.hanya pesanan emak sy yg sy pegang.agar sy tidak mudah putus asa.dimana pun sy berada,cabarannya pasti ada.tinggal sy sahaja yg kena tabah menghadapinya.

moral of the story: jgn melawat org jika tidak diundang.berbahagialah di dlm hidup sendiri wlpn tiada apa yg hendak dibahagiakna.urusan kerja hanyalah urusan kerja.jgn campur aduk dgn kehendak peribadi.